WILK POZBAWIONY KŁÓW

 

tkwi więziony w niewidzialnej klatce

                              pozbawionej krat, łańcuchów 

 

nie odnajduje w sobie ducha,

                              samo serce dawno ostygło 

 

doczesne rozkosze to blef

                              nie zastępują dawnych lat   

                              przebytych wśród szczęścia

                                                              niedostatku

 

                              zdradził dziedzictwo  

                              dla mdłych luksusów  

 

mógłby uciec, wrócić

                          na zatracony szlak 

 

stracił niegdysiejszy hart

                          pozostało puste pukanie

                          rozbrzmiewające pod

                          brzuszyskiem obżartucha