"stracony"

palce zaczynają świerzbić. to neurotyczny 

                                  

                                                stygmatyzm 

 

pamiętający czasy 

upadku, gdy cierpiałeś 

                                     za cudze...

 

patrzysz, jak ołów przenika 

 

                     słodycz mięśni

                                                  

                     trwałość kości 

 

                     rozrywając je 

 

w następstwie   

                        twego czynu 

 

ale to tylko widzenie 

 

                    zakwitłe w twojej 

 

                    głowie

 

 

krew mąci ci spojrzenie; jest 

                                               jej 

                                                    sporo 

 

nadal płynie z rozciętego cierniami czoła 

 

 

dzień

           dawno 

                      już zszedł, a chmury

 

przesłoniły rozgwieżdżone niebo 

 

                   w ciemności ktoś płacze 

                   ale i to 

                   nie starczy tobie 

                                              za 

                                                  ukojenie